De mens kan niet zonder zich te verbinden

De mens kan niet zonder zich te verbinden. Van huis uit heeft de mens de behoefte zich te verbinden met anderen, we zijn kuddedieren. Er zijn ongelooflijk veel verschillende manieren van verbinden. Relationele verbinding, broer zus verbinding, ouder kind, vriendschap verbinding. Werk relatie verbinding.

Elke verbintenis vraagt om een bepaalde aanpak

Al deze verbindingen vragen om een bepaalde aanpak, een inzet, een andere kijk. Elke relatie kent een bepaalde manier van met elkaar omgaan en verbinden. De ene mens kan dit beter dan de andere mens.

De mens is van nature een verbinder

Van nature kunnen we allemaal verbinden. Het is onze opvoeding, de manier waarop onze omgeving met ons omgaat, onze ervaringen alles tezamen die ons als men telkens weer opnieuw vormen. De basis legt een mens om zich te kunnen verbinden in zijn eerste 7 levensjaren. Die zijn van cruciaal belang voor de verbintenissen de rest van ons leven.

De basis om te kunnen verbinden ligt in onze eerste kinderjaren

Je kunt je afvragen welke ouder zich hier van bewust is. En als we het niet weten, niet weten waar we op moeten letten, hoe we het moeten doen. Dan kan het zomaar zijn dat we op latere leeftijd hier last van hebben. Velen kunnen maar met moeite een verbinding op de juiste manier in stand houden met en ander. En lopen tegen veel verdriet, pijn en teleurstellingen aan.

Die eerste 7 levensjaren staat eigenlijk voor het leggen van een gezonde en goede basis van een veilige relatie met jezelf. De verbintenis met jezelf voelen, dat je dat wordt toegestaan, dat dat mag. Dat je ouders dat begrijpen. Dat je dan al op jezelf leert te vertrouwen. Dat ze je meegeven dat je belangrijk bent. Van van waarde bent. Dat je gezien wordt, gehoord. Als die basis goed is, gaat verbinden op volwassen leeftijd haast als vanzelf.

Kinderen moeten ruimte krijgen zichzelf te zijn om op een juiste manier te kunnen verbinden

Kinderen moeten hun ruimte in kunnen nemen en niet afgescheept worden met, heb nu geen tijd. Ik kom straks, ik heb het druk. We kijken later wel. Of je te horen krijgt, zeur niet zo, stel je niet zo aan, moet je nu alweer huilen. Ga maar in de hoek staan, ga maar staan afkoelen. Allemaal de normaalste zaak van de wereld, zoals we er tegenaan kijken. Kinderen moeten luisteren en doen wat volwassenen willen tenslotte. We denken dat het goed is voor ze. Er zit ook een goede kant aan. Ze leren dat ze op dingen moeten wachten, niet alle aandacht op te eisen. Alleen we kunnen het op een andere manier doen, die veel effectiever is en die ons later niet voor de voeten gaat lopen.

Is onze opvoeding nog wel de juiste?

Maar datgene wat we nog zo normaal vinden, is dat wel zo normaal. Het is net als met dat we het eerst doodnormaal vonden, grote stallen te creëren vol met koeien, kippen, varkens. Om iedereen van voldoende en goedkoop eten te voorzien.

Daar komen we ook steeds meer van terug, omdat ieder levend wezen recht heeft op een fijn leven. Zonder barre omstandigheden. Begin dan ook bij de kinderen, dat we ons realiseren dat elke negatieve opmerking die we als ouder geven er 1000 positieve opmerkingen tegenover zullen moeten zetten. Wil het kind geloof weer in zichzelf krijgen.

Stoppen met beloning en straf

Het is tijd voor het bewandelen van een andere weg qua opvoeding, zonder straf, zonder afwijzing. Je hebt als ouder gekozen voor dit kind zijn tijd hier. En de eerste tijd heeft jouw kind jouw tijd nodig om later zich op een fijne goede manier met anderen te kunnen verbinden. Ongeschonden zijn jeugd door te komen.

Daar passen zinnen als, nu niet, houd je mond, heb geen tijd, niet meer bij. Vroeger was dat gewoon, kregen we kinderen omdat we ze kregen. Nu hebben we een keuze, denk goed na over de keuze. Kijk samen of je in staat bent 20 jaar van je leven in te willen leveren om je kind of kinderen datgene mee te kunnen geven op de juiste manier. Zodat jouw kinderen later geen kinderen van de rekening worden en ze zich in elke situatie op de juiste manier kunnen verbinden met anderen.