Geven, nemen en ontvangen

In een relatie moet er sprake zijn van geven, nemen en ontvangen. Mannen zijn goed in nemen en ontvangen en vrouwen zijn goed in geven. Zo is het van oudsher bepaald en zit in onze genen. Nu streven we meer en meer naar gelijkheid en kan het geven, nemen en ontvangen nog best wel een lastig iets zijn in een relatie.

Alles heeft impact
Een mooi voorbeeld om het te verduidelijken. Een vrouw die contact zoekt op www.paragnostenchat.nl geeft aan vermoeid te zijn, zit midden in een verhuizing, gaat samenwonen met haar nieuwe partner. Haar moeder die aan haar trekt, het is haar even te veel allemaal. Dat kan, want alles van het gewone leven en werk gaat ook gewoon door, er komt iets bij en dat kost ook tijd, moeite en energie. We staan daar vaak al van te voren niet bij stil, schatten niet in dat een verhuizing extra tijd kost en dat onze planning hierop aangepast dient te worden. Dat het gaan samenwonen met een nieuwe partner ook de nodige impact heeft en iets met ons doet. Dat het achterlaten van de eigen woning ook effect heeft. Vaak zijn we ons daar volkomen onbewust van. En ja, dan loopt het niet lekker en door dat alles nu op je nek terechtkomt, alles doet wat gedaan moet worden, voorbij wordt gegaan aan de impact, word je ineens ook weer geconfronteerd met jezelf en het kleine meisje in je. Dat er dan als vanzelf weer insluipt. Dat veel gaf en nog steeds en moeite heeft met nemen en ontvangen.

Wat doet deze vrouw? Ze geeft alles van zichzelf, vraagt niet om hulp, irriteert zich aan haar nieuwe partner die gewoon lekker zijn krantje blijft lezen en zij alles moet doen. En een moeder die haar bevelen geeft en ze braaf blijf opvolgen, maar diep van binnen niet blij is met hoe haar leven nu loopt.

Veel geven, niet nemen en ontvangen lastig vinden
Deze vrouw geeft veel, dat is ze gewend, dat is ze gaan doen in haar kindertijd, en dat kwam door het gedrag van haar moeder. Die had moeite met exact hetzelfde en om die reden moeite haar kind liefde en aandacht te geven. En diende als voorbeeld voor haar kind. Niemand is hierin schuldig, het zijn de patronen waarmee we worden geconfronteerd. Allemaal gevolgen waarom de vrouw die contact opnam op www.paragnostenchat.nl nu zichzelf zo miserabel voelt.

Haar nieuwe partner niet durft te vragen om de verhuizing samen in goede banen te leiden, het kwam niet in haar op, ze gaf immers alles en niet geleerd te nemen en te ontvangen. Hij aanneemt dat ze het allemaal aankan, er is immers niet gevraagd om hulp, zich van geen kwaad bewust dat zijn nieuwe partner geïrriteerd is over zijn gedrag. Dat deelt ze niet mee.

Nemen in deze is, je ruimte innemen en aangeven, of vragen hoe je de dingen samen gaat aanpakken. Dan voorkom je irritatie en frustratie. Maar als je niet durft te vragen, durf je niet te nemen en heb je als vanzelf ook moeite met ontvangen, want je geeft liever. Weg balans, welkom vermoeidheid. Niet jong geleerd, dus ook niet oud gedaan.

Dan nog er tussendoor haar moeder, die met omwegen vragen stelt. “Ik heb nieuwe kleren nodig.” Waarmee ze eigenlijk bedoelt, ik wil dat je met mij gaat winkelen, want ik wil nieuwe kleren. Wat doet dan een gever? Die heeft niet in de gaten dat er een verkapte vraag wordt gesteld en aan haar wordt getrokken. Die schiet eerst in de verdediging. Je hebt nog zoveel kleren, is dat nu echt wel nodig? Niet bewust van wat zij op haar beurt zegt. Want de dochter zegt hiermee, ik heb geen zin om samen met jou te winkelen. En dan zegt de gever, direct vanuit een schuldgevoel. Wanneer wil je dat we gaan winkelen? Die biedt direct hulp aan, terwijl ze dat liever niet wilt. Maar niet geleerd heeft te nemen, wat in deze een grens stellen is.

De vrouw uit dit voorbeeld is niet de enige. Dit gebeurt overal. En zo lopen velen rond met irritaties, onuitgesproken frustraties en blijven maar geven tot ze er bij neervallen. En dan! Dan ligt het uiteraard aan de ander! Nee, je hebt zelf te veel gegeven, niet genomen en moeite met ontvangen. De vrouw uit het voorbeeld was zo aan het einde van haar latijn, dat ze haar moeder wilde afbellen, maar bang was dat te doen. Wederom haar ruimte weer niet innemend. Ze durfde het niet te doen en was bang voor de reactie van haar moeder. Het kleine meisje in haar die nog niet volwassen is geworden. Dus vroeg aan mij hoe ze dit moest gaan aanpakken.

Hoe dan wel?
Gaan leren dat altijd maar geven, je jezelf te kort mee doet. Gaan leren duidelijk te zijn naar anderen. Gaan leren je ruimte in te nemen door grenzen aan te geven en te durven vragen. Niet bang meer zijn voor de reactie van een ander. En je gevoel gaan uiten wat een situatie met je doet. En bovenal bewuster gaan leven, zo dat je dingen kunt gaan inschatten en daarbij overleg hebben met je partner en moeder. Zo zorg je er voor dat geven, nemen en ontvangen in balans komt en jij daar alleen maar profijt van kunt hebben en drama buiten de deur houdt.

Word baas over de omstandigheden in plaats van dat omstandigheden jou de baas zijn.

Liefdevolle groet, Claire

Datum: 28-02-'19

Terug naar overzicht