Het zit me zo hoog allemaal

Het zit me zo hoog allemaal. Het zit me zo hoog, zo hoog dat mijn hele hoofd er vol van zit. Herken je vast en zeker wel. Het kan je zo hoog zitten vanuit enthousiasme. Je hebt met jezelf een mijlpaal bereikt en wat ben je trots. Je hele hoofd staat op knappen van blijheid. Het kan je ook heel hoog in je hoofd zitten. Waar je juist helemaal niet blij en enthousiast over bent.

Een hoofd vol ergernissen

Dan zit je hoofd vol met ergernissen, teleurstellingen en irritaties. Dat hoofd voelt dan zeer onaangenaam aan en dan kunnen we twee dingen doen. Het uit ons hoofd halen, of het er in laten zitten. We kiezen vaak voor het laatste. We blijven er mee bezig We blijven de gedachten maar herhalen. Terwijl we die mijlpaal, die ons blijheid en enthousiasme gaf, die ons een gevoel van trots gaf. Heel snel weer wegebt.

De mens leert bezig te zijn met negativiteit

De mens zijn hoofd zit dus vaker vol met negativiteit, dan met positiviteit. En die negativiteit, heeft een negatieve invloed op onszelf. Terwijl een hoofd vol met positiviteit, er juist voor zorgt dat we ons opperbest voelen. 

Wie doet dit iets hoog in zijn hoofd hebben zitten

Als iets je hoog zit in je hoofd, ben je zelf degene die het toelaat. Niemand anders doet dit. Er zijn mensen die contact zoeken op Paragnostenchat met een paragnost en dan zeggen. Ik kan niet meer, ik heb de stekker uit de relatie getrokken. Het zat me zo hoog, mijn hoofd trekt het niet meer. En dan de vraag stellen. Komt de ander nog terug! Als paragnost kijk je van de vraag niet op. Wel ervaar je verbazing. Hoe is het mogelijk dat mensen zichzelf zo gek kunnen maken. Van lieverlee de stekker er maar uittrekken, omdat ze zichzelf niet in de hand hebben. En daarna direct terug verlangen, naar datgene wat ze zo hoog zat en niet aankunnen.

Iets roepen en er totaal niet achter staan

De paragnost van Paragnosten chat begrijpt het wel heel goed. Liefde is niet zomaar iets wat je door je vingers laat glippen. Daar kunnen we als mens voor vechten als een leeuw. Maar het compleet ten koste laten gaan van jezelf en er dan naar terug verlangen. Kent wel een enorme dualiteit.

Realiseer je wat je hebt gezegd en de impact daarvan

De ander heeft jouw woorden gehoord. En de ander had ook de situatie schijnbaar niet meer in de hand. Die heeft meegedaan aan de drama die er nu is. Die hoort de woorden, het is over. Ik ben er klaar mee en aangezien de mens woorden hoort en vaak niet verder kijkt. Anders was het ook niet zover gekomen. Is het voor die ander nu voor dit moment echt wel einde oefening.

Onvolwassen gedrag roept maar wat

Dat we dit uiteindelijk niet willen, is ook te begrijpen. Maar schijnbaar zijn beiden niet in staat om op een volwassen manier om te gaan met emoties. Om te gaan met elkaar, is deze relatie dan gestoeld op een gezonde basis? Nee, want als het tot in je hoofd zit. Is er sprake van een ongezonde situatie. Is het dan niet beter om eerst de balans op te gaan maken en dat kan alleen vanuit rust. Met een leeg hoofd. Als paragnost probeer je daar op aan te sturen. Hopende dat de chatter hier voor openstaat. Het komt wel binnen, dat voel je wel. Maar zolang het hoofd compleet gericht is op wat er was, blijft het hoofd vol zitten. Kan er wel weer contact komen, maar er verandert niets.

Zoeken we zelf de pijn niet op?

We zoeken dan de pijn die we al ervaren weer op. Als een soort neurose, een dwangmatig iets. Een verslaving, waarmee we onszelf aan alle kanten te kort doen. En ons uiteindelijk gekwetst voelen door de ander. Als je bij jezelf constateert dat je hoofd vol zit. Zorg dan eerst dat je hoofd weer leeg wordt. Maak dan pas een beslissing. Met een vol hoofd een keuze maken, blijkt achteraf nooit de juiste keuze te zijn. Dan is er altijd spijt.

Het zit me zo hoog allemaal. Als je dat tegen jezelf zegt. is er maar één ding dat je te doen staat. Pak de balans weer.