Ieder mens beklimt bergen in zijn leven

Ieder mens beklimt bergen in zijn leven. De overgang naar een nieuwe fase in je leven, sommigen zijn zichtbaar, sommigen niet. Diegenen waarvoor je zelf kiest, zijn spannend, uitdagend en vol verwachting klopt je hart, soms onzeker, soms vol verve, want er komt een nieuw avontuur aan, waar je naar uitkijkt, waar je voor wilt gaan. Je staat achter de keuze, dat wil niet zeggen dat je het niet spannend vindt, je hebt lef, je hebt durf, je gaat het aan.

Alleen die fases in ons leven die ons overkomen, waar we geen zeggenschap over hebben, die kunnen soms zo ongelooflijk hard binnenkomen. Ze komen dan zo totaal onverwacht, dat we de grip op het leven, onszelf en de situatie compleet kwijt zijn. Dat we verlamt voor ons uit zitten te staren. Compleet overrompeld en de weg kwijt.

En toch, als de verdoving voorbij is, staat de mens weer op en accepteert, dat kan een lange weg zijn, met veel hobbels, en toch sta je er op een gegeven moment weer. De berg is beklommen, het pad was zwaar, dit is niet wat je zelf wilde, je had geen andere keuze, dan herstellen en jezelf weer terugvinden.

De bergen die we in ons leven voorgeschoteld krijgen, zijn er niet zomaar. Dat zien we niet in als we voor de berg komen te staan. Schijnbaar is er iets, hebben we het nodig om die berg te gaan beklimmen. Achteraf zien we dan ook vaak pas, dat die berg er niet voor niets was. Zelfs kunnen we gaan inzien dat we zelf om de berg hebben gevraagd. Door ons eigen destructieve gedrag bijvoorbeeld. Dat ons eigen gedrag zodanig was, dat de ander wel moest vertrekken, omdat we zeer onaangenaam gezelschap waren.

Dat de ander het niet meer kon uithouden met ons, omdat we de ander wilden veranderen. Omdat we niet inzagen dat we de ander pijn deden. Dat we niet in staat waren zelf nog ergens van te kunnen genieten. Die berg hebben we dan zelf veroorzaakt en al kwam de klap onverwacht en al hebben we ons er immens tegen verzet. We konden er niet aan ontsnappen.

Achteraf, als je de top hebt bereikt, is er een gevoel van overwinning. Emoties van teleurstelling, gekwetstheid, angst, jezelf te kort gedaan voelen, schuld voor wat je hebt gedaan of de ander, zijn verdwenen en maken plaats voor vergeving. De vergeving voor jezelf voelt aan als iets machtig. Een euforisch gevoel, dat je het toch maar hebt geflikt.

Je ziet in dat die berg er niet voor niets was. Wat ben jij jezelf tegen gekomen, wat heb jij ongelooflijk veel er van geleerd. Je hebt je ziel leren kennen, de geest is uit de fles. Je leven zal nooit meer worden, zoals onder aan de berg. Sterker nog, je bent niet meer bang om bergen te beklimmen, nu je weet dat je het kan.

Je kan nu alles, dat gevoel heb je nu, na al die tegenslagen, na al die bergen die je eerst als een enorme ballast voor je zag. En ja, je moet toegeven, je hebt hierbij een geweldige steun in je rug gekregen. Je zocht je heil op een spirituele hulplijn. Je had contact met een online paragnost op paragnostenchat. Je stelde in het begin eerst allemaal vragen, of het leven wat je had weer terug zou komen, blind en bang voor de verandering. De berg maar niet op willen gaan.

De online paragnost had het in de gaten, maar pushte je niet. Je kreeg antwoorden op al je vragen, maar tegelijkertijd ook inzichten dat het nu toch wel echt eens tijd werd de berg op te gaan. Je durfde niet, je klampte je stevig vast aan alles wat er was, niet door hebben dat alles als zand uit je handen verdween.

Pas toen je er eenmaal helemaal alleen voor stond en goede gesprekken voerde met de online paragnost, ja toen vielen de schellen van je ogen. Toen begreep je wat er aan de hand was. Je ging de berg op. Je klom omhoog, viel naar beneden, de paragnost ving je op. En loodste je naar de top. Eeuwig dankbaar dat die kanjer van paragnosten chat er voor je was toen jij de berg moest gaan beklimmen.

Medium Claire

Datum: 24-03-'19

Terug naar overzicht