Ieder mens heeft behoefte aan erkenning

Ieder mens heeft behoefte aan erkenning. Waar zouden we zijn zonder erkenning? We hebben als mens basisbehoeften waar we niet zonder kunnen. Als we niet kunnen ademen gaan we dood. Ontbreekt liefde, ontbreekt erkenning. Ontbreekt het aan eten, gaan we ook dood. Als we geen dak boven ons hoofd hebben, waren we vroeger een prooi voor wilde dieren. Tegenwoordig heeft dat dak een iets andere betekenis, maar is nog steeds bescherming.

Onzichtbare basisbehoeften

Er zijn ook onzichtbare basisbehoeften, een daarvan is erkenning. Als we in ons leven geen erkenning krijgen, dan gaan we ten onder. Ieder mens krijgt als eerste te maken met zijn ouders en zij zijn degene die ons erkenning moeten geven. Het ergste wat een kind kan overkomen, als de erkenning voor wat die doet, uitblijft. Af en toe eens horen dat je iets goed hebt gedaan, is te weinig. Erkenning is een gevoel, dat je krijgt als je voelt dat je gewenst bent, dat je er mag zijn. Voel je als kind dat je gekleineerd wordt, of genegeerd wordt, dan ga je zelf vragen om erkenning. Ieder mens heeft behoefte aan erkenning. Maar van wie dan?

Als op volwassenleeftijd erkenning ontbreekt

Op latere leeftijd kan onvoldoende erkenning in de kindertijd uitmonden in grote problemen in het dagelijks leven. Het leven is dan beangstigend en eng. Je wilt dan in alles de beste zijn, haantje de voorste, laten zien dat je het kan. Je zit als het ware nog steeds ergens op te wachten. Op een applaus van je medemens. En het liefst van je ouders. Je begrijpt niet wat jij verkeerd hebt gedaan en waarom ze je dit hebben aangedaan. Je weet ook niet dat het je is aangedaan, want wat je niet kent, dat weet je niet. Dat je gedrag laat zien nu aan je medemens, dat overdreven is, ben je je ook niet van bewust. Je hebt nog steeds het gevoel dat je in alles te kort schiet. En je zal anderen laten zien, dat het niet zo is, daarom doe je in alles overdreven je best.

Erkenning moeten we in onze jeugd meekrijgen

Als we in onze jeugd onvoldoende erkenning meekrijgen, zijn we als de dood voor afwijzing en leggen elk woord van een ander op een weegschaal. Je ziet snel in alles een bedreiging en als erkenning op een bepaalde plek uitblijft, hetzij op je werk of in je relatie, dan vertrek je. Boos dat ze niet zien hoe hard of jij wel niet werkt, dat je inzet vele malen beter is dan je collega's. Maar goed, als jullie het niet willen zien, jullie verlies en je vertrekt. Boos, rancuneus. Dit kan jaren zo doorgaan.

Wat zijn de gevolgen als je zonder erkenning leeft

Je ruilt als het ware de mensen om je heen in, als ze je onvoldoende zien staan, maar voor jou zal het nooit voldoende zijn. De erkenning van je ouders is uitgebleven, en die zoek je nog steeds. Ouders kun je niet inruilen, een partner en een baas wel. Je leven is een grote zoektocht, een grote aaneenschakeling van teleurstellingen. Er rest je op een gegeven moment niets anders, dan mensen te gaan mijden en af te wijzen. Je kruipt in je eigens schulp, dan heb je tenminste rust.

Nooit tevreden en gelukkig zonder erkenning

Tevreden ben je allerminst, en je blijft overdreven je best doen en helemaal als je ouders iets van je nodig hebben. Helaas zie je niet in dat de erkenning van je ouders uit zal blijven, er nooit van zal gaan komen. Of ze dit bewust of onbewust doen, dat kun je je afvragen, maar doet er eigenlijk niet zoveel toe. Zij hebben het zelf ook gemist, laat dat een schrale troost voor je zijn en zo weet je ook dat je het van hun nooit moet gaan verwachten.

Depressies slaan toe, uitputting ook

Als je eenmaal zover bent, dat je je terugtrekt in jezelf, niet tevreden met je leven en alles en iedereen je gestolen kan worden, ben je compleet aangewezen op jezelf. Dan kunnen de tranen over je wangen biggelen, dan kun je hele gesprekken met jezelf voeren en jezelf heel zielig voelen. En dat gevoel mag er zijn, dat gevoel is een gevolg van onvoldoende erkenning in je tijd als kind.

Je wilt leven, echt leven, maar hoe kom je daar

Maar je wilt nu eindelijk wel eens een echt leven, waarin je minder geeft, waarin liefde zich op de juiste manier zich laat zien, want die heb je tot op heden ook moeten ontberen. Dat kon ook niet anders, je had een missie, erkenning krijgen, daar haalde je alles voor uit de kast. Totdat je compleet opgebrand was en er iets in je knapte. Toen werd je wakker, toen zei je tegen jezelf, ik heb niemand nodig, ik ben mooi zoals ik ben, ik mag zijn. Ik hoef nergens om te vragen. Ik kan stoppen met al dat geven, ik ga het mijzelf geven. ieder mens heeft behoefte aan erkenning. je geeft dat aan jezelf.

Jezelf belangrijk gaan vinden in plaats van al het andere

Dat is de belangrijkste stap in je leven. Die stap heb je gezet na het voeren van een heel fijn gesprek met een medium van Paragnostenchat. Die schetste exact jouw situatie, jouw gevoel, jouw leegte en ze gaf je inzicht mee. Maar ook vertelde ze je, ga aandacht aan jezelf geven. Ga jezelf erkenning geven, dan los je dit stuk, deze zoektocht in. Dan ben je, dan mag je zijn, dan ben je niet meer bang voor afwijzing. Laat je je niet meer vernederen. Dan kun je met iedereen vrienden zijn. En dat volgt een juiste liefdevolle partner vanzelf.