Maak van je hart geen moordkuil

Maak van je hart geen moordkuil. Als ik het gewoon eens zou durven zeggen. Als ik nou gewoon eens zou durven zeggen wat ik op mijn hart heb. Gewoon, er uit zou floepen in plaats van dagen met iets rond te lopen, en mijn hoofd er mee pijnig. Net zo lang totdat ik er niet meer van kan slapen en helemaal niet meer durf te zeggen.

Van je hart nooit een moordkuil maken

Als ik het gewoon eens zou durven zeggen, tegen diegenen die onaardig zijn tegen me. Dat ik er niet van gediend ben dat ze mij als een voetveeg behandelen. Maar ik durf het niet. Heb angst dat er dan iets gaat gebeuren. Dat ik dan alles kwijtraak.

Het is de angst die niets durft te zeggen

Ik ben bang dat ik dan niet meer aardig gevonden wordt. Dat er gekke dingen gaan gebeuren, dan durf ik de straat niet meer op en dat durf ik nu ook al niet zo goed. Als ik het nou gewoon eens zou durven zeggen, gewoon alles wat ik denk en voel, zou zeggen. Zou mijn leven er dan op vooruit gaan. Zou ik dan wel een fijn leven hebben en anderen mij respecteren?

Alles inslikken, maakt angstig en onzeker

Gedachten komen en gaan en de tijd vordert en je blijft alles wat je nou gewoon eens zou willen zeggen, inslikken. Dat ben je gewend geraakt. Want als je vroeger als kind iets wilde zeggen, werd er niet naar je geluisterd. Sterker nog, je mond werd gesnoerd, je kreeg straf. Ga maar naar je kamer, en de boodschap die jij er bij voelde was, ik ben niet goed genoeg. Ik heb geen stem. Ik ga maar en zo ben je gestopt met je te uiten.

Niets zeggen krop je al je emoties door op

Maar je kan niet meer, je kant niet meer op tegen die stroom van vernederingen, je kookt inwendig, boos ben je, en tegelijkertijd zo verschrikkelijk verdrietig en af en toe zin je zelfs op zoete wraak. Waar halen al die mensen het vandaan jou als een voetveeg te gebruiken. Alles ongezouten tegen je te zeggen en jij je hoofd neerbuigt en in een stand staat van laat maar.

Laat maar, het heeft allemaal toch geen zin. Laat maar, maar je kunt het niet laten, zonder dat je er erg in hebt, is je ziel zich diep in jou aan het wreken. Je ziel laat je nooit in de steek, jij hebt je ziel in de steek gelaten.

Laat je ziel spreken

Jouw ziel, verbonden met het hogere, die is nu aan zet. Dat weet je nog niet, dat heb je nog niet in de gaten, maar er staan dingen op stapel die jou gaan dwingen. Die jou letterlijk dwingen alles er uit te gaan gooien wat je je leven lang al dwarszit.

Er is nog een druppel voor nodig, dat weet je niet, maar die druppel staat al voor je klaar. De aanvaring met een geliefde komt er aan. En dan, dan barst je, letterlijk en figuurlijk uit je voegen en dan volgt er een stortvloed van woorden, beladen met emoties die zijn weerga niet kent.

Vanuit boosheid gooi je alles er uit

Wat blijkt, er wordt naar je geluisterd, voor het eerst in je hele leven heb je het gevoel dat er naar je wordt geluisterd. En het lucht op. Het lucht je enorm op, je keel gaat weer open, de tranen vloeien, als ik maar gewoon eens zou durven zeggen wat ik allemaal op mijn hart heb.

Maar dit was niet gewoon, je werd hiertoe gedwongen en het waren ook geen gewone woorden. Ze bevatten een enorme lading, van opgekropte emoties. Je voelt je direct schuldig en verdwijnt weer in het niets. Het heeft helemaal niets opgelost, je durft nog steeds niet gewoon alles te zeggen.

Je wendt je tot een paragnost van Paragnostenchat, omdat je het niet meer weet, omdat je zo dolgraag gewoon alles wilt kunnen zeggen. De paragnost begrijpt je en met engelengeduld en liefdevolle communicatie begint bij jou iets door te dringen. Aan de hand van voorbeelden maakt de paragnost voor jou duidelijk waar het aan schort.

Je begint uit je schulp te kruipen, je begint voorzichtig in een veilige en vertrouwde omgeving je stem te laten horen, zoals je hem zelf zou willen horen. En het lukt je, je durft nu grotere stappen te zetten. Je durft nu op je baas af te stappen en te zeggen wat jij wilt. En het wordt nog geaccepteerd ook. Was dit nou allemaal zo moeilijk? Nee, de reden dat het zo moeilijk was, is dat je het niet durfde en angst je in de weg zat. Maak van je hart geen moordkuil.